Kan niet ligt op het kerkhof…
Een kast vol jurken. Bijpassende tassen, schoenen. “Hoe moet dat nou, ik heb vanavond niks om aan te trekken”. Zo zie ik ongeveer de noodkreet van sommige werkgevers wanneer ze niet aan goed personeel kunnen komen. Waarom hebben ze niks om aan te trekken?
Hoe het vaak gaat... Er ontstaat een vacature, we benoemen een commissie, we maken een profiel en zetten dan een advertentie op het internet. Er zijn bedrijven die permanent zulke advertenties op hun sites hebben staan. Als dat middel niet werkt, wat doe je dan? Nog een keer hetzelfde? Stampen? Herhalen? Wat denk je dan dat je krijgt? Bedrijven met permanente vacatures zijn niet de meest hippe en creatieve.
Wat er gebeurt op deze traditionele manier van werven is dat we vooraf veel eisen stellen waaraan een kandidaat moet voldoen. Deze moet, hebben we dan bedacht, ‘een HBO diploma’ hebben. Maar hoe hard is zo’n eis eigenlijk? Kan die HBO-er, een paar jaar geleden afgestudeerd, de werkgever echt beter van zijn probleem afhelpen dan pakweg een ervaren 50-tiger die heel veel ervaring heeft in het betreffende vakgebied? Ook zie ik wel eens advertenties met als ‘harde functie-eis’ kennis van een specifiek computerprogramma. Als iemand andersoortige computerervaring heeft, hoe snel kun je dan zo’n onbekend programma doorgronden? Kunnen bedrijven niet investeren in een zij-instroom programma voor mensen die niet helemaal in het plaatje passen?
Wij helpen dagelijks sollicitanten aan de ‘aanbodzijde’, om deze horde te nemen: Mensen zonder diploma’s toch de (her)intrede op de arbeidsmarkt te laten maken. Dat lukt via netwerken. Als je eenmaal een mens voor je ziet, in plaats een rij functie-eisen is er ineens van alles mogelijk. Twee mensen komen dan bij elkaar met één belang: samen een probleem, een kwestie oplossen. Vaak lukt dat. Met voordelen voor beide partijen: de sollicitant blijkt niet misbaar en overbodig en de werkgever heeft én een arbeidskracht én iemand die anders kan kijken naar het productieproces. Hij of zij is immers geen ‘inteelt’ maar kan nog van buiten naar binnen kijken.
Als werkgevers kenbaar maken welke kwestie ze geregeld willen hebben, output dus, dan open je meteen de creativiteit om daar invulling aan te geven. Dat betekent nieuwe kansen voor mensen wier beroepen zijn verdwenen. Maar het is ook een mogelijkheid voor werkgevers om hun orders af te werken. Als je voor de kast blijft dralen en die rode jurk niet combineert met die witte blouse zijn het anderen die we op het feest zien. Kom jij ook?
