Met een doffe klap valt de zware ordner op mijn bureau. Bert kruist zijn armen over zijn borst, leunt achter over en zegt: “Zo, dat is à décharge”. Ik kijk vragend terug, het is onze eerste kennismaking. “Dat is mijn dossier waaruit blijkt dat mijn werkgever een monster is en ik het slachtoffer” vervolgt hij. Ik vraag Bert wat ik voor hem kan doen. “Strijden totdat gerechtigheid bereikt is” briest hij. Hij vertelt me ook nog dat hij niet van baan wil veranderen omdat 'eerst het onrecht bestreden moet worden'.
Een motto van mij is 'kies voor je geluk in plaats van voor je gelijk'. Ik wijs Bert erop dat hij bij mij mogelijk niet aan het goede adres is. In de eerste plaats ben ik geen advocaat maar ex-dienstweigeraar en in de tweede plaats heeft in onze vaderlandse geschiedenis het bereiken van rechtvaardigheid al eens tachtig jaar geduurd en vele doden gekost.
Zelf heb ik ooit een korte tijd 'gestreden' met één van mijn voormalige werkgevers. Dat de strijd was van korte duur. De verhoudingen waren onwerkbaar geworden. Volgens mij lag dat aan mijn toenmalige baas. En hij zou daarvoor bloeden. Een schimmig steekspel met woorden ontspon zich. Mijn advocaat hield me destijds voor dat de uitkomst van een rechtszaak over mijn ontslag vol onzekerheden is: “Het enige meneer Leusman dat ik u kan verzekeren is mijn uurtarief”. Het steekspel over onrecht, vermeende missers over en weer en het debat daarover kostte me veel slapeloze nachten. Voor mijn baas, de organisatie, was het gewoon werk dan je even opzij kon zetten in het weekend. Voor mij was het allesoverheersende duisternis die me alle levensvreugde ontnam en me uitputte. Een ongelijke, niet te winnen strijd.
Uiteindelijk koos ik voor mijn geluk (en dat van mijn vrouw trouwens) door een schikking te treffen en met een relatief bescheiden afkoop mijn arbeidsovereenkomst te beëindigen. Toen ik getekend had juichte mijn ziel maar sputterde mijn ego: Immers, nu keek ik het zwarte gat van de werkloosheid! Door mijn hervonden energie duurde dat gelukkig maar kort. Inmiddels zijn ook de betrekkingen met mijn toenmalige leidinggevende gelukkig ook weer hersteld.
Bert luistert naar mijn verhaal. “Ja maar..” protesteert hij nog. De keuze is aan Bert. Een juridische procedure heeft veel kosten: Financieel, maar ook qua energie en het enige dat zeker is is het tarief van je advocaat. En rechtvaardigheid mag je van een rechterlijke uitspraak niet verwachten; wel rechtmatigheid, maar dat is iets anders dat wat Bert voor ogen staat. Ik stel hem voor dat hij mijn verhaal nog eens laat bezinken. Volgende week spreek ik hem weer met zijn partner. Wellicht dat ook hij dan zover is dat hij kiest voor zijn geluk in plaats van voor zijn gelijk?
Auteur: Herman Leusman
