Veel klanten, zoals Arnoud – hij is 54 – zijn als ze zich bij mij melden, geneigd om te denken in het getal drie. Hij heeft ruim 20 jaar bij een kleine handelsmaatschappij zowel groei, bloei als neergang beleefd in allerlei functies. Toen er een nieuwe directeur kwam, die zich “manager” noemde, was het ineens gedaan met de “bloei”. Arnoud raakte in het “verval”; zijn ideeën werden niet meer serieus genomen. Dan spreekt zijn manager uiteindelijk het hoge woord: hij dient te vertrekken.
Als hij bij mij komt is hij beslist aan een opknapbeurt toe. Arnoud heeft eigenlijk nooit een opleiding helemaal afgemaakt. Hij denkt dat zoiets een onoverkomelijke hindernis is: “wie zit er nou te wachten op een stomme vent van 54 die niet eens een diploma kon halen”. Ik houd hem voor dat hij toch wel heel veel bereikt heeft voor een stomme vent. Is hij misschien een autodidact? Hij glimlacht, maar er zijn nog een paar van dit soort vondsten nodig om weer wat zelfvertrouwen te herstellen. We kijken eens terug op basis van het getal vier. Hoe was het destijds in de “lente en de zomer” van zijn loopbaan bij de handelsmaatschappij? Hoe kwam het dat hij de kansen kreeg die hij kreeg? Waarom uitgerekend hij?
Zaken die Arnoud tot nu toe als “gewoon” opvat blijken niet zo gewoon, maar juist bijzonder! Hij is in staat door zijn uitstekende sociale vaardigheden mensen in zijn omgeving te mobiliseren die bereid zijn om hem te helpen met allerlei zaken. Verder merken we dat hij heel goed kan analyseren; de kunst van de “klassieke logica” is hem eigen. Als ik hem iets over de bijbehorende theorie vertel, kijkt hij me verbaasd aan: “dat is toch normaal?” Nee dus. Het is het talent van Arnoud. Dankzij zijn werk- en levenservaring herkent hij al die menselijke interacties binnen een bedrijfsomgeving. Het enige wat Arnoud echt nodig heeft is een wat gemoedelijke werkomgeving waar de spanningen niet huizenhoog oplopen. Met dit opgepoetste zelfbeeld duikt hij gericht in zijn nog altijd ruime, persoonlijke netwerk. Binnen enkele weken leidt dit tot zijn volgende baan. Hij staat perplex. Twee maanden daarvoor had hij het nog voor onmogelijk gehouden… Hij is nu gedetacheerd als informatiseringsadviseur via een bureau in een werkomgeving die hij zelf als “gezellig” aanduidt. Wij denken samen dat het best eens zo zou kunnen zijn dat Arnoud hier na een leerzame lente nog weer een nieuwe zomer tegemoet gaat. Als alles tegen lijkt te zitten en je van je bazen louter nog negatieve reacties krijgt, moet je wel heel sterk in je schoenen staan om te blijven geloven in jezelf en je toekomst.
Door de gesprekken zijn we zijn ‘verval’ gaan bekijken als de winter; het vierde seizoen van in zichzelf gekeerd zijn, van terugtrekken en afwachten. Maar met de potentie van een nieuw begin. Dat onderhuids reeds aanwezige, nieuwe blad heeft alleen wat meer licht nodig om tot nieuwe wasdom te komen. En het jonge groen is weer als vanouds vitaal! Hoezo verval? Leve de lente.
